Eind 2016 deed ik mee aan een columnwedstrijd van een vooraanstaand modetijdschrift. Opdracht was een kort persoonlijk stuk te schrijven rond het thema 'ontaarde ouders'. Uiteraard een kolfje naar m'n hand. Helaas won ik niet, maar toen ik bij het opruimen van mijn bureaublad (moet toch ook af en toe gebeuren) mijn inzending net teruglas leek het me toch wel de moeite waard hier alsnog even te delen:
Eindelijk weer school
Het hebben van een kind is leuk, maar nog leuker is dat het dankzij de leerplichtwet een groot deel van de tijd uit handen gegeven kan worden. Er is dan ook weinig waar ouders meer tegenop zien dan vakanties. Waren ze net aan hun vrijheid gewend geraakt, zitten ze opeens weer opgescheept met die afhankelijke wezentjes. En de tijd dient dan ook nog eens op ‘gezellige’ wijze te worden doorgekomen. Herenigd in de kring wordt immers van elk exemplaar verslag van de vrije dagen verwacht. Je wil jouw oogappel niet opzadelen met ‘de hele week tv gekeken’ als bijdrage aan dit bijzondere groepsmoment.
Gelukkig ben ik steeds beter geworden in het organiseren van een vakantieprogramma. Aan het begin van het schooljaar noteer ik alle data met een zwarte viltstift in mijn agenda, zodat ik me zowel in praktische als mentale zin er uitgebreid op kan voorbereiden. Bovendien heb ik het geluk dat ik gescheiden ben. Dat betekent dat de vijfjarige Annika sowieso maar de helft van de week onder mijn verantwoordelijkheid valt. De rest van de tijd kan ik dus naar hartenlust snuiven, zuipen en orgieën initiëren. Al ben ik meestal Facebook aan het lezen terwijl ik een boek probeer te schrijven.
De herfstvakantie is achter de rug. Naar het bos zijn we geweest, we hebben taartjes gegeten bij opa en oma en er is een vriendje komen logeren. Zonder schuldgevoel kan ik Annika dus zo in haar klaslokaal achterlaten. Daarna zal ik eindelijk mijn eerste hoofdstuk voltooien. Briljant gaat dat worden. Maar eerst natuurlijk met een kopje koffie Facebook lezen. Eventjes kan heus geen kwaad.
Achterop de fiets vertelt Annika welke klasgenoten ze gemist heeft. Door haar gekwetter dringt de dreigende stilte die wij naderen maar langzaam tot mij door. Voordat we de hoek omfietsen valt het nog te negeren, maar wanneer de donkere ramen van het gebouw ons vanaf het verlaten plein aanstaren is er geen ontkomen aan. ‘O nee toch, domme papa,’ zucht Annika, ‘Heb je niet goed in je agenda gekeken?’
De dagen voor en na een vakantie plannen scholen steeds vaker een ‘studiedag’ in. Dat houdt in dat de meesters en juffen – zo houden ze ons voor - ‘belangrijke dingen’ moeten doen. Kinderen kunnen ze daar niet bij gebruiken, die moeten dus nog even binnengehouden worden. De studiedagen worden aan het begin van het schooljaar doorgegeven. Maar Annika heeft gelijk. Hoe keurig ik ook alles in mijn agenda noteer, het betekent niet dat ik er ooit inkijk.
‘Nou, wat zal het dan worden?’ probeer ik opgewekt te klinken terwijl ik m’n dag in elkaar voel storten, ‘Nemo? TunFun? Bios?’ ‘Saaaaaaai,’ zegt Annika, ‘ik wil naar Café Kale.’ Café Kale is het café onder ons huis. Ik ken gezelligere kroegen, maar Annika heeft ooit in haar hoofd gehaald dat dit ‘the place to be’ is. Wat ze er nou precies zo leuk aan vindt heb ik nooit begrepen. Tegenover elkaar gezeten met een schaal bitterballen en een plastic roos tussen ons in begint Annika aan haar ‘bekende recept’ (spa rood met citroen) ongelooflijk jolig te ouwehoeren. Ze zal wel iemand nadoen die ze regelmatig in zo’n toestand aantreft en daarom in de veronderstelling verkeren dat dit dus ‘gezellig’ is.
Dus daar zit ik dan, om negen uur ’s ochtends aan het speciaalbier. In koffie had ik meer trek gehad en ik hoop dat ze een ander uitje voor de kring selecteert, maar om m’n lieverd een perfecte laatste vrije dag te bezorgen doe ik alles.
