Mijn pedicure was naar Dubai geëmigreerd. De laatste keer dat ik haar zag liet ze weten dat het mogelijk alleen tijdelijk was, haar man had daar een klus gekregen, echt een buitenkansje, en ze moesten maar zien hoe het daar beviel, hoe ze daar zouden aarden. In principe ben ik aan geen plek gebonden, zo legde ze me aan mij uit, overal hebben mensen voeten. Oorlogsgebieden uitgezonderd, dacht ik bij mezelf, maar ik liet weten dat het ik het begreep. Ze vroeg of ik roze sokken droeg, en hield fier een instrument omhoog waarop die kleur te bewonderen was. Ik kon mij geen roze sokken herinneren, maar het leek me ook niets om je voor te schamen.
De meeste mannen die hier komen worden door hun vrouw gestuurd, zo vertelde ze toen ik voor het eerst bij haar kwam. Voor mij gold dat ook, mijn geliefde had geklaagd dat mijn teennagels haar bezeerden als ik te dichtbij kwam. Er werd mij de keuze gegeven een pedicure te bezoeken of anders afstand te blijven bewaren. Ik koos voor het eerste en het gefrutsel aan mijn voeten beviel zo goed dat ik elke maand - daar viel voor mijn teennagels toch moeilijk tegenop te groeien, ook al deden ze nog zo hun best - een afspraak bij haar inplande. Tot ze dus naar Dubai vertrok.
Ze waren volledig geaard, zo liet ze haar klantenbestand via de mail weten. De mailadressen waren zichtbaar. Een lijst van onbekenden, maar we hebben allemaal voeten die iets met elkaar delen, zo mijmerde ik door het cc-veld scrollend. Een paar minuten later kwam er een reactie van ene Bria:
Wat leuk dat het zo goed is bevallen en dat jullie er blijven. Gefeliciteerd!
Ook leuk nieuws van mijn kant: sinds de laatste keer dat we elkaar zagen is mijn nieuwe roman uitgekomen, over de liefde en hoe ingewikkeld die soms kan zijn…
Dus als je nog kerstcadeaus zoekt of natuurlijk zelf wilt lezen in Dubai, zie de link.
Bij alle boekhandels te bestellen.
Drie minuten later mailde Bria:
Excuus allemaal, ik lette niet op dat ik het naar ‘all’ had geantwoord.
Ik had het gevoel dat er nog meer mails zouden volgen met ‘leuk nieuws’ dat al dan niet expres per ongeluk naar iedereen verstuurd werd en andere vormen van voet-op-voet-reclame, dat we zoveel meer bleken te delen dan onze tenen, dat we in de afwezigheid van onze pedicure een hechte groep zouden gaan vormen, maar het bleef hierbij.
Afgelopen week bezocht ik mijn nieuwe pedicure. Er bleken de nodige verschillen met de vorige te zijn, in plaats van liggend op een bank zat ik op een stoel op een verhoging, die ‘de troon’ werd genoemd. Haar aanpak was harder en sneller, wat contrasteerde met de rustgevend bedoelde muziek die door een gigantische box klonk. Ze vertelde dat ze eerst met moeilijk opvoedbare jongeren werkte, maar toch meer met voeten bleek te hebben. Verheugd hield ze een eeltrasp omhoog.
‘We hebben dan wel geen witte kerst gehad, maar nu gaat het toch nog sneeuwen,’ sprak ze met een kinderstem.
In de vier decennia dat ik op deze aardbol rondloop ben ik mij nooit al te bewust geweest van het feit dat ik voeten had. Gek toch hoe snel zulke zaken kunnen veranderen.
—————-
Naschrift:
Bovenstaand schrijfsel is het resultaat van mijn goede voornemen weer wat vaker mijn pennenvruchten met de wereld te delen. En ‘de wereld’, dat schijnen jullie te zijn. Ik schrok me een hoedje toen ik zag dat het drie jaar geleden is dat ik voor het laatst iets op deze site plaatste. Ook weer niet zo heel raar, aangezien mijn onderwijswerk zoveel uren en vooral ook gedachteruimte inneemt, en ik de weinige schrijftijd die ik overhoud aan mijn boek wil besteden. Ja, dat boek (een hardnekkig klassiek geval van ‘moeilijke tweede’) komt er écht. Ooit. In de tussentijd wil ik nu trachten de creatieve sappen stromende te houden middels de regelmatigheid van korte stukken in mijn koffiepauzes. Stukken die niet gebukt hoeven te gaan onder enige ambities anders dan het brengen van een gezonde dosis tragisch vertier.
