In de herfst van 2004 legde ik in een Free Record Shop nogal beschroomd een cd’tje op de toonbank. Het was een ‘best of’ van André Hazes. Ik had nagenoeg niks met de muziek van deze man, om wie op dat moment het halve land in rouw verkeerde, en ik heb er ook nooit wat mee gekregen. Maar door zijn dood voelde ik blijkbaar opeens de vreemde behoefte iets van hem in huis te halen. Het was een gevoel waar ik me tegen probeerde te verzetten, want het leek zo misplaatst. Op zo’n postmortaal-muzikale aandrang heb ik mezelf vaker betrapt. Soms ging het dan om artiesten waar ik wél reeds liefhebber van was, zoals Lou Reed of Johnny Cash. Al voelde het dan minder gezocht om hun werk uit de kast te trekken, het bleef toch altijd iets wrangs houden. Alsof de muziek opeens in waarde was gestegen door zoiets banaals als de dood. [Lees verder op hard//hoofd]
